Dawno, dawno temu w odległej galaktyce… Po zakończeniu Galaktycznej Wojny Domowej, Nowa Republika szybko stanęła na własnych nogach, a na jej przewodnictwo objęła znaczna część bohaterów Rebelii. W tym samym czasie Luke Skywalker przemierza najodleglejsze krańce znanej przestrzeni odkrywając dziedzictwo legendarnych Rycerzy Jedi. W ciągu kilku lat udaje mu się odbudować nie tylko Zakon Jedi, ale również zdobyć zaufanie tych, których przysięga bronić. Zaledwie osiemnaście lat po Bitwie o Yavin, na czwartym księżycu gazowego giganta prężnie działa akademia, w której szkolą się nowi obrońcy galaktyki, zaś korytarze Świątyni na Coruscant wypełniają głosy Mistrzów i Rycerzy Jedi.
Wszystko zdaje się iść ku lepszemu. Nikt nie zauważa Cienia padającego ze strony Korriban, gdzie znów zbierają się kultyści Ciemnej Strony Mocy, pragnący – podobnie jak Luke Skywalker odbudować Zakon Jedi – ponownie przynieść chwałę Bractwu Sithów. Pogłoski o ich obecności są ignorowane, podobnie jak niepotwierdzone wiadomości o niespodziewanym wzroście militarnej potęgi Resztek Imperium.
Zbrojna agresja Imperium na Republikę w roku 22 ABY okazała się szokiem nie tylko dla jej mieszkańców, ale również przywódców. Sprzymierzone z odrodzonymi Sithami, Galaktyczne Imperium błyskawicznie wdarło się w głąb terytorium nieprzyjaciela, zajmując niezliczone, choć mało ważne, planety i odnosząc tym samym wielkie zwycięstwo propagandowe. Minęły miesiące nim obrońcy zdołali się przegrupować, uzgodnić strategię i zorganizować defensywę. Ci, którzy okazali się rebelianckimi geniuszami wojny partyzanckiej, nie potrafili przystosować się do nowej rzeczywistości i przegrywali bitwę za bitwą, tracili układ za układem. Dawni bohaterowie, ostatecznie musieli ustąpić miejsca nowym.
Udało się zatrzymać imperialny potop i rozpoczęła się wojna na wyczerpanie.
Punkt przełomu Po latach wyniszczających walk w wojnie bez perspektyw na wyłonienie zwycięzcy, Imperium pod wodzą Alistaira Tourville’a w 27 ABY dokonało brawurowego ataku na stolicę Galaktyki – Coruscant. Potrójne Zero padło, nie mogąc dotrzymać pola przeważającym siłom wroga. Mimo błagań o pomoc wysłanych w kosmiczną przestrzeń, żaden z okolicznych systemów nie przybył centrum Nowej Republiki ze wsparciem.
Korelia, podobnie jak miało to miejsce w przeszłości, ogłosiła całkowitą neutralność. Taka była cena autonomii jej dumnych mieszkańców. Hapanie nie dostrzegli handlowego interesu we wsparciu Republiki. Mandalorianie chcieli pieniędzy, lecz Klany Bankowe odmówiły dalszego kredytowania kolejnych wydatków, jednocześnie domagając się spłaty zaciągniętych wcześniej pożyczek. Mon Calamari wahali się o jeden przypływ za długo.
W gwiazdach zabrakło odwagi.
Śmierć Nowej Nadziei Upadł rząd. Kanclerz oraz większość Senatorów zginęła jeszcze w czasie bitwy o planetę, gdy imperialne okręty wojenne otworzyły ogień do statków ewakuacyjnych. Ci, którzy pozostali na planecie, stali się więźniami politycznymi bez prawa do procesu, a niektórzy z nich, by kupić sobie wolność, gotowi byli zdradzić Republikę i przyłączyć się do budowy kolejnego już, Nowego Ładu. Dosłownie garstka z tych, którzy przeżyli, odważyła się nadal aktywnie działać na rzecz demokracji.
Upadł Zakon Jedi. W czasie bombardowania Świątyni zginęła niemal cała Najwyższa Rada oraz większość Rycerzy broniących swojego domu. Pozostali dokonywali niezwykłych czynów przeciwstawiając się batalionom szturmowców lądującym na planecie, lecz ostatecznie i tak ponieśli śmierć w walce, w jakiej nigdy nie mieli szans. Była to chwila zapomnianych bohaterów. Ci, którzy zdołali zawczasu opuścić planetę, w nadchodzącym czasie mieli być bezlitośnie ścigani.
Upadła nadzieja.
Zemsta Jedi Niedługo po zdobyciu przez Imperium Coruscant, grupa najemników dokonała – zdawać by się mogło – niemożliwego. Wielki Mistrz Zakonu Jedi, jego odnowiciel, Luke Skywalker został wytropiony i zabity na bezimiennej planecie na Zewnętrznych Rubieżach, gdzie próbował zebrać ocalałych Obrońców Galaktyki.
Oszalała z rozpaczy Mara Jade-Skywalker, ruszyła do serca Imperium, na planetę Bastion, by dokonać zemsty. Towarzyszył jej Jason Manten, także Mistrz Jedi, renegat Zakonu. Duet wdarł się krwawym szturmem do fortecy Imperatora Tourville’a i istotnie zemsty dokonał. Dzień ten uważa się za początek końca Nowego Zakonu Jedi.
Imperium kontratakuje Śmierć Imperatora nie przyniosła oczekiwanych rezultatów. Imperium nie pogrążyło się w domowej wojnie, tak jak miało to miejsce za czasów Palpatine'a. Galaktyka szybko się przekonała, że nową machiną imperialną wcale nie rządził jeden człowiek. Oficerowie polityczni, szefowie komórek służb bezpieczeństwa, ambitni urzędnicy i młodzi karierowicze podzielili między siebie wpływy. Szare eminencje wyszły z cienia.
Regentem został sędziwy Wielki Admirał Gilad Pellaeon. Pod jego dowództwem kolejne systemy zostały wydarte z rąk republikańskich, a inne z czasem same zaczęły opuszczać rozpadający się okręt i dołączać do przyszłych zwycięzców. Ostatecznie, w 37 ABY, po szesnastu latach walk, wojna zakończyła się podpisaniem kapitulacji przez ostatniego przywódcę Nowej Republiki, Cala Omasa.
Jedność Imperium wymagała celu. Konkretnego wroga, na którym można było skupić nienawiść. Zamach Jedi na głowę państwa stał się doskonałym narzędziem w jednoczeniu Galaktyki pod sztandarem Nowego Ładu.
Drugi Wielki Pogrom Polowanie na rozproszonych Jedi odbywało się wolno, lecz metodycznie. Przeczesując sektory, układy i planety, inkwizytorzy wyłapywali ukrywających się użytkowników Mocy, a poza imperialną jurysdykcją, gdzie nie mieli oni dostępu, sprawą zajmowali się sowicie opłacani łowcy nagród.
Początkowo obiektem nagonki był tylko Nowy Zakon Jedi, lecz czasem wielce niewygodni stali sie również Sithowie. Pierwszy cios przeciwko nim wymierzył nowy nabytek imperialnej inkwizycji, droid HRV-SOR – bezwzględny mechaniczny zabójca został wysłany na Korriban i w pojedynkę przedarł się przez zastępy kultystów Ciemnej Strony, prosto do serca tamtejszej akademii, gdzie zabił Mrocznego Lorda.
Wkrótce zdelegalizowano wszelkie praktyki dotyczące Mocy i nim ktokolwiek się zorientował, same predyspozycje do władania nią ogłoszone zostały przestępstwem. Mordowano nie tylko Rycerzy Jedi, ale całe ich rodziny, przodków i potomków. Systemem donosicielstwa i zastraszania sprawiono, że lincz odbywał się także spontanicznie. Legion szturmowców budził mniejsza grozę, niż jeden inkwizytor z licznikiem midchlorianów.
Wreszcie pozbyto się i samej inkwizycji.
Mroczny przypływ W roku 33 ABY północne granice Znanej Galaktyki stały się miejscem mało znanych, ale wartych wspomnienia wydarzeń. Z głębokiej pustki poza granicami galaktyki, przybyła flota nieznanej dotychczas cywilizacji opierającej się na wysoce zaawansowanej, organicznej technologii. Początkowo najeźdźcy mieli przewagę w walce i najpewniej rozpleniliby się po Zewnętrznych Rubieżach, gdyby do walki z nimi nie przyłączyli się Chissowie oraz, zapomniane przez wszystkich, Imperium Ręki. W ciągu niecałego roku udało się zniszczyć główne siły agresorów, a niedobitki zmusić do odwrotu.
Najeźdźców miano później nazywać Yuuzhan Vong. Choć już dawno zapomniano o tej krótkiej wojnie toczonej na zapomnianym przez Imperatora krańcu galaktyki, wciąż można usłyszeć głosy takich, którzy twierdzą, że napotkane wtedy siły były jedynie awangardą czegoś znacznie gorszego.
Mroczne gniazdo Pokój w galaktyce panował siedem lat – od roku 37 ABY, kiedy zakończył się konflikt między Republiką i Imperium do 44 ABY, kiedy na Zewnętrznych Rubieżach pojawiło się nowe zagrożenie. Łowca artefaktów, Vrath Aryn, uważany przez kolegów po fachu za lekko szurniętego, podczas jednej ze swoich wypraw, natknął się na ukryte pod ziemią gniazdo owadopodobnych istot. Pragnąc odkryć zapomniane tajemnice Ciemnej Strony Mocy, odkrył zapomniany gatunek Killików, którzy krótko potem rozpoczęli podbój sąsiednich układów.
Początkowo, dzięki całkowitemu zaskoczeniu, udało im się odnieść kilka sukcesów, lecz gdy wieści o nowym nieprzyjacielu dotarły na Potrójne Zero, Imperator Fen Daala, syn sławnej admirał, postanowił działać szybko i skutecznie. Wysłana flota w krótkim czasie rozprawiła się z nielicznymi okrętami zdobytymi przez Killików, a następnie za pomocą ataków lądowych oraz, gdy było to możliwe, orbitalnych bombardowań zlikwidowano rój.
Ciała zabrackiego poszukiwacza artefaktów nigdy nie odnaleziono.
Mała rewolucja droidów Podczas, gdy zamęt kolejnych wojen pochłaniał uwagę najpotężniejszych sił, pomniejsze grupy pracowały na nowe miejsce w galaktycznej hierarchii. Jedną z nich był system 400100500260026 MK 2. Zamieszkany przez droidy, czy jak wolały się nazywać: sztuczne formy życia, sukcesywnie rósł w siłę, zwiększał produkcyjny potencjał i rozwijał nowe, zaawansowane technologie.
Tak było do czasu, gdy odwiedziły go dwie osoby. A właściwie pół osoby i jeden droid.
Wyjątkowo zaawansowana, a przy tym zbuntowana i nienawidząca białkowców jednostka oznaczona jako be-e-trzy-er oraz ścigany przez Imperium cyborg noszący dwie osobowości – organiczną i sztuczną przybyły do systemu 400100500260026 MK 2 z odmiennych powodów. Cyborg pragnął bezpiecznej przystani, miejsca gdzie wciąż nie czułby na plecach imperialnego oddechu, zaś be-e-trzy-er miał ambitny plan dokonania rewolucji i likwidacji wszelkiego życia w galaktyce.
Los chciał, że to właśnie cyborg został obwołany wśród droidów Mesjaszem.
Mandalor Niecierpliwy Drugim z zawodników w wyścigu pustynnych szczurów był nowy Mandalor, dziś określany przydomkiem Niecierpliwego. Ambitny wojownik z klanu Skirata złączył kilka mandaloriańskich klanów pod swoim przywództwem i rozpoczął szerzenie wpływów w sektorze. Zbrojnie, jak to Mandalorianie.
Jednym z pierwszym celów był układ 400100500260026 MK 2. Bogata w surowce mineralne planeta droidów okazała się łakomym kąskiem dla, borykających się z finansowymi problemami, Mandalorian. Inwazja, choć krwawa, zakończyła się sukcesem sił Thraka Skiraty, który dość szybko rozprawił się z armią dowodzoną przez be-e-trzy-er. Wieść o zwycięstwach szybko rozeszła się między klanami i te zaczęły masowo dołączać do sił Mandalora. Wojowniczy lud rósł w potęgę i zaczął być zauważany w swoim zakątku galaktyki.
Kolejne układy w sektorze poddawały się błyskawicznym uderzeniom Mandalorian i zdawało się, że ci po latach diaspory mają szansę znów stać się ważnym graczem na galaktycznej arenie. Thrak Skirata nie bez powodu otrzymał jednak później przydomek Niecierpliwy.
Historycy właściwie nie są zgodni kto uderzył pierwszy – Mandalorianie czy Imperium. Faktem jest, że wojna wybuchła dość niespodziewanie i jedna strona obwiniała drugą o wywołanie konfliktu. Zwolennicy teorii spiskowych twierdzą, że we wszystko zamieszana była jakaś trzecia siła, której udało się zmylić zarówno Skiratę, jak i Daalę.
Imperium nie doceniło swojego nowego nieprzyjaciela i pierwsze natarcie zakończyło się całkowitą klęską. Nie dość, że klany odparły wrogą flotę, to jeszcze – wciąż nie wiadomo jakim cudem – udało im się przejąć imperialny superniszczyciel. Rozpoczęła się kolejna krucjata.
Mandaloriańska flota została rozbita dopiero po dwóch latach ciężkich walk, w których po obu stronach konfliktu poległo wielu wspaniałych wojowników. Ostatecznie, po rozpyleniu na atomy „Mandalora”, jak nazwano zdobyczny SSD, Imperium było w stanie ponownie zepchnąć nieprzyjaciela na jego ojczystą planetę. Pełni nienawiści, nadgorliwi oficerowie imperialnej marynarki, po zwycięskiej bitwie na orbicie, by nie angażować się w długie, trudne walki na powierzchni planety, wykonali manewr zwany Base Delta Zero. Mandalora została zamieniona w martwą skałę, a niedobitki Mandalorian znów rozpierzchły się po całej galaktyce.
Karmazynowe Imperium W początkowych stadiach jednoczenia terytorialnego usilnie trzymano się idei osiągnięcia większej strefy wpływów niż oryginalne Imperium Palpatine'a. W praktyce jednak nie było to takie proste. O ile pojedyńcze światy można było kontrolować brutalną siłą, propagandą, ekonomicznym szantażem i socjotechniką, większe organizacje, szczególnie przestępcze, stawiały silny opór, rozzuchwalone latami swobody.
Zamiast tego więc, Imperium stabilizowało sytuację wśród gwiazd według ściśle określonego planu. Aby uniknąć rozdrobnienia, nie próbowało zacisnąć swych żelaznych szponów na całej galaktyce od razu. Standaryzacja kultury, edukacji, gospodarki i prawa przebiegała konsekwentnie – od Światów Jądra na zewnątrz.
Imperium się zmieniło. Uważało, by nie popełniać błędów z przeszłości. Choć nie zrezygnowało z hasła Wysokiej Kultury Ludzi, nieco bardziej otworzyło się na obcych, a o prowadzonej polityce mniej decydowały prywatne uprzedzenia Imperatora, postawiono na utylitaryzm.
Mówi się, że nowe Imperium Galaktyczne wystawiło odległe od centrum galaktyki światy na sprzedaż – każdy zdolny wystawić systemową flotę z własnej kieszeni, a tym samym odciążyć władze centralne, miał szanse zostać gubernatorem planety. Z tego przywileju ochoczo skorzystały organizacje przestępcze, stawiające na piedestale marionetki lub wykorzystujące szerzącą się na krańcach galaktyki korupcję.
Gambit Huttów Gubernator planety dostawał tym mniejsze środki, im dalej od Coruscant znajdowała się zarządzana domena. Im mniejsze środki dostawał, z tym większą zazdrością patrzył na bogactwa kryminalnych bossów działających na jego terenie. Im większą była jego zazdrość, tym łatwiej ulegał pokusie zaczerpnięcia „małego co nieco” z pieniędzy karteli – bo w końcu, i tak nie dysponował środkami, by pozbyć się przestępców ze swojego układu, więc jeśli mieli już działać na jego podwórku, powinni chociaż dzielić się zyskami.
Rozpoczęła się kolejna złota era przemytników, łowców niewolników i innych żyjących na bakier z prawem. Rozwijające się światy Jądra, oddzielone setkami planet od Zewnętrznych Rubieży, zdają się nie dostrzegać problemu. Niektórzy mówią, że na krańcach Imperium większą władzę mają Huttowie niż Fen Daala i jego moffowie. Przeciętny obywatel nie jest pewny czy za godzinę nie zostanie porwany przez łowców niewolników i czy jego osiemdziesięcioletni śmigacz szczęśliwie przetransportuje go do pracy, a w wielu przypadkach słowo „nieuzbrojony” równa się słowu „ofiara przestępstwa”. Spedytorzy nie wysyłają pojedynczych statków handlowych i wydają grube miliony na konwojowanie transportowanych dóbr.
Tak, Zewnętrzne Rubieże w niczym nie przypominają innych światów Imperium. Tutaj w ciągu jednego dnia można stać się królem tylko po to, by drugiego skończyć w paszczy sarlacca.
Opowieści z Mgławicy Mocy Oto minęła siedemdziesiąta rocznica bitwy o Yavin. Czy ktoś ją jeszcze pamięta?
Pewien przemytnik zdołał złamać imperialną blokadę w Środkowej Rubieży. Kupą złomu uciekł eskadrze gwiezdnych niszczycieli. W kantynie na księżycu Nar Shaddaa niepozorny starzec odciął rękę znanemu kryminaliście za pomocą dziwacznej broni. Dwoje sędziwych farmerów na Naboo rozstrzelało pluton szturmowców. W obronie własnej. A na Tatooine ciągną łowcy nagród i najemnicy, ponieważ na pustyni widziano największego od dwóch tysięcy lat Smoka Krayt.
W czarnej, zimnej pustce rozlega się jakiś dźwięk, sensory łapią kosmiczny szum. To gwiazdy nucą tęskną melodię.
Jedna z tych historii jest prawdziwa.
To był tylko żart. Wszystkie są prawdziwe.
Jest w tej zwariowanej galaktyce jeszcze parę tajemnic do rozwikłania, mitów przechadzających się ulicami Coruscant, dawno nieodwiedzanych kosmicznych portów, zapomnianych szlaków do ponownego odkrycia.
Tak, jest jeszcze nieco dobrych historii. Niecierpliwie czekają, aż ktoś je opowie.
Polecam!!
